Pacjent ułożony w pozycji na plecach z wałkiem podłożonym pod łopatki w taki sposób, aby okolica barku po stronie planowanego wkłucia była cofnięta ku tyłowi. Po szerokim odkażeniu pola operacyjnego i obłożeniu sterylnymi chustami przechyla się stół w pozycję Trendelenburga pod kątem ok. 30°. Zwiększa to ciśnienie w żyle podobojczykowej, a co za tym idzie, jej średnicę. Igłę z nałożoną strzykawką wkłuwamy pod dolnym brzegiem obojczyka w połowie jego długości. Szczyt igły kierujemy równoległo do tylno-dolnego brzegu obojczyka w kierunku na palec drugiej ręki spoczywający we wcięciu szyjnym mostka. Powoli zagłębiamy igłę, cały czas stwarzając ujemne ciśnienie wewnątrz strzykawki. W momencie wejścia igły w światło żyły strzykawka wypełnia się natychmiast ciemną, odtlenowaną krwią. Po wprowadzeniu igły nieco głębiej w światło usuwa się strzykawkę, a do igły wprowadza cewnik lub spiralę z drutu służącą za prowadnik dla cewnika.

Czynność tę należy wykonać szybko, aby zapobiec zatorowi powietrznemu. W tym momencie pomocne jest również utrzymywanie pacjenta w pozycji Trendelenburga, która zabezpiecza przed aspiracją powietrza. Po skontrolowaniu radiologicznym prawidłowej pozycji cewnika w żyle głównej górnej drugi koniec cewnika wprowadza się wstecznie długim tunelem podskórnym na zewnątrz, najczęściej na klatce piersiowej w linii p ośrodkowej ciała.

Żyły szyjne. Ta droga dojścia do żyły głównej górnej stosowana jest u noworodków i niemowląt. Cienki cewnik sylikonowy jest wprowadzany przez bezpośrednie odsłonięcie żyły szyjnej wewnętrznej, zewnętrznej lub twarzowej. Po radiologicznym potwierdzeniu prawidłowego położenia cewnika drugi koniec przeprowadzamy tu-